Wpis siódmy

„GORĄCZKA ETAPU DRUGIEGO”

***

<klik>

Czerwone Słońce wschodzi 
Tonę, pozbawiona tchu
Wewnątrz... ciemność ściska mocno
(Nightwish)

*

         Czy można doznać wewnętrznego oczyszczenia? Czy jesteśmy w stanie dobrowolnie zmienić naturę? Nigdy nie próbowałam, wiec dlaczego mówię: nie? Może powinnam pokładać większą wiarę w ludzi. W ich dobre serca. Szlachetne rozumy. Dla mnie to wiara w bajki. W jakieś dziecinne marzenia, które wbija się kilkulatkom, odbierając im resztki wolnej woli.  Patrzyłam na to z irytacją a także swego rodzaju zaciekawieniem. Byłam świadoma tego, że jestem do nich podobna. Że mnie też odebrano resztki wolnej woli. Ale wbrew wszystkiemu ja się na to zgadzałam. Potrafiłam zaakceptować te moją niewolę i pogodzić się z nią. Mimo wszystko miałam wybór. Żyć lub umrzeć. Proste pytanie, prosta odpowiedź. Trzeba mieć w sobie ogromnie dużo odwagi i samozaparcia, żeby zakończyć swoje życie, choćby nie wiem jak marne ono było. Ja, choć nie raz o tym myślałam, nigdy nawet nie spróbowałam. Rozpaczliwie trzymałam się przy moim nędznym życiu w ciągłym strachu i bólu. Tak właściwie… nie można powiedzieć, że jestem zła z wyboru. Z konieczności, stwierdziłabym. Wygrywają nie najsilniejsi, ale najsprytniejsi. Ci, którzy potrafią nie tyle władać magią, co odpowiednią ja wykorzystać.    

         Zastanawiające jest również to, że w jednej osobie mogę żyć dwie tak różne od siebie osobowości. Z jednej strony chciałam być niezależną, silną kobietą. Udawałam, że wcale nie jestem marionetką. Kryłam się ze swoją niewolą. Z drugiej strony pragnęłam wolności. Życia bez strachu. Choć może dziwnie to zabrzmi, byłam niewinna. Wciąż i wciąż sobie to powtarzałam. Często zastanawiałam się, czy mogę tak o sobie mówić. O ironio! Mało znam osób tak okrutnych jak ja! Moje kochane alter ego nie dawało mi spokoju. Ta chora osobowość mnie wyniszczała. Wciąż i wciąż od nowa. Nie wiem ile czasu minęło zanim zdałam sobie sprawę, że wpadłam po uczy. Że już nie ma dla mnie ratunku. To przyszło zbyt późno. Może o kilka lat? A może o minutę? Nieważne. Ważne jest to, że było już za późno. Ale tez nigdy nie chciałam się zmienić. Po prostu istniałam. Tak jak zostałam stworzona. Inaczej nie mogłam. Nie dano mi wyboru.

         Pamiętam jak byłam małą dziewczynką. Nigdy nie potrafiłam się śmiać. Byłam poważna i ponura. Odpowiadała mi moja rzeczywistość. Nie byłam radosna, ale… w pewnym sensie moje serce wypełniała radość. Lub jej małe ziarenko.  Najjaśniejszym wspomnieniem z dzieciństwa był pogrzeb rodziców….

… Irene ubrana w długą, ciemnobrązową suknię spogląda na mnie swoimi niebieskimi oczami. Siwe pukle jej zniszczonych włosów okalają twarz pełną zmarszczek. Patrząc na nią, przyrzekam sobie, że ja zestarzeje się ładniej. Nie będę tak koścista i wysoka. I brzydka. Tak, Irene była brzydka. Nie wiem dlaczego, ale właśnie wtedy mnie to uderzyło. Zawsze była dla mnie dobra. Zawsze. Natomiast ja nigdy nie potrafiłam wykrzesać z siebie jakiegoś miłego słowa względem niej. Nigdy.

- Choć Izuniu. Czas iść – szepcze. Dlaczego jest smutna? Przecież ja się uwolniłam. Dlaczego w kącikach jej oczu pojawiają się łzy? Przecież ja nie potrafiłam płakać. Dlaczego miałabym wylewać słone krople? Jednak Irene była dobra. Żałowała ludzi, którzy nie dawali jej nic oprócz pieniędzy. Nie. Nieprawda. Dali jej mnie. Była dla mnie jak babcia. Nie. To ja byłam dla niej jak wnuczka. Prawdopodobnie była jedyną osobą na świcie, którą obchodził mój los. Która mnie kochała… Kochała? Czy rzeczywiście?

- Choć dziecko – wzdycha i popycha mnie w kierunku drzwi. Pada deszcz. W kałużach widzę nasze odbicia. Poważne dziecko ubrane w czarną, drogą sukienkę trzyma swoją młodą, mała łapkę w poszarzałej, pomarszczonej ręce. Starość i młodość stykają się ze sobą na chwilę. Gdzieś słychać bicie dzwonu.

Bim bam…. Bim bam…. Bim bam….

Głębokie, brzmiące rytmy.

         Niewiadomo kiedy dochodzimy na cmentarz. Ceremonia już się zaczęła.  Nikt szczerze ich nie żałował. Nikt nie pamiętał, że jeszcze przyjść ma ich córka. Pada kilka pustych słów. Potem padają trumny. Eleganckie, drogie na zewnątrz jak i w środku. Następnie pada grudka ziemi. Pierwsza, druga, trzecia…. Ja wciąż nie potrafię uronić nawet łzy. Na końcu pada Irene. Jej ciało osuwa się bezwiednie. Ręka, która mnie trzyma, sztywnieje. Wszystko dzieje się bardzo szybko. Moja niania umiera jakby ktoś przeciął wszystkie sznureczki, które trzymały ją przy życiu. Jednak ja wciąż nie płaczę. Mimo to upadam na zimię. Klękam przy niej i wciąż powtarzam jedne wyraz.

Nie… Nie…. Nie…. Nie… Nie…. Nie… Nie…

Dopiero w tamtej chwili zdałam sobie sprawę, że zostałam sama. Że już nikogo nie mam na tym świcie. W moim oku zakręciła się łza. Jedna. Mimo to nigdy nie wypłynęła.

Czas iść Izuniu. Czas iść...

*

         Nie byłam pewna, kiedy miał się dla mnie zacząć Etap Drugi. Po owym morderstwie nic nie nastąpiło. Łkałam pomiędzy duszą Bianki a truchłem dziecka. Jego zimne, pozbawione wyrazu oczy dręczyły mnie w nocy. Nie mogłam się od nich odwrócić. Przyzywałam Lady, aby mną zawładnęła. Pragnęłam nie czuć bólu. Bałam się. Cierpiałam. Nie miałam siły iść dalej. Nawet nie mogłam. Wciąż byłam zamknięta na polanie. Magiczna moc Symetrycznego Lasu trzymała mnie w jednym miejscu.

„Jeśli wyjdziesz…”

Raz po raz wracały do mnie słowa starca. Zatracałam się w nich. Zniewoliły mój umysł i, za chińskiego smoka, nie chciały z niego wyjść. Popadałam w obłęd. Nie byłam pewna czy nie traciłam kontaktu z rzeczywistością. Zdawałam sobie sprawę z rzeczy dość nietypowych. Dziwnych, można by rzec. Odpowiadałam na pytania i prychałam na odpowiedzi. W końcu stwierdziłam, że nikt na mnie nie czeka. Nikt, prócz kilku dusz na cmentarzu. Tych kilku moich przyjaciół, dla których byłam kimś. Kochali mnie, bo żyłam. Ale ja byłam tak spragniona miłości, że przyjmowałam ją nawet w tak prozaicznej formie. Dla owych udręczonych dusz byłam dowodem życia. Przychodziłam, rozmawiałam z nimi lub milczałam. Byłam. Odpowiadało to obu stronom.

Trzeciej doby zwątpiłam w słuszność mej decyzji. Może jednak nie miałam zabijać tego dziecka? Może słowo wykonać miało jakieś drugie dno? Inne znaczenie? A ja w swej głupocie nie pomyślałam o tym? Zaczęłam żałować. Może płakałam. Może tylko udawałam. Nie wiem. Tamten okres to jak jedna, wielka mistyfikacja.

- Czego chcesz, szatanie?! – krzyczałam do Bianki – Dlaczego milczysz?! No powiedz coś! Powiedz! – Zdzierałam gardło rzucając w nią grudami ziemi. Te jednak przelatywały przez jej blade, niematerialne ciało. A ona dalej tylko patrzyła na mnie smutnymi oczyma. Nie mówiła nic. A we mnie wstępowała furia. W jakimś dziwnym odruchu wstałam, podbiegłam do niej próbując złapać ją za gardło. Moje dłonie zacisnęły się jednak na dymie. Chód, który poczułam był ostatnim śladem po Biance.

- Wróć tu, słyszysz?! Wracaj!! – To łkałam, to krzyczałam na zmianę. Pragnęłam pomocy. Pragnęłam kogoś dla towarzystwa. Pragnęłam ukojenia.

         Piątej nocy usłyszałam szelest. Zerwałam się na równe nogi. Czułam, jak ziemia połączona ze łzami zlepiła moje włosy. Byłam brudna na zewnątrz jak i wewnątrz. W duszy jak i na ciele. Owy szelest uświadomił mi, że mam szanse się tego pozbyć. Zza drzew wyłonił się chłopczyk. Miał kraciaste spodnie na szelkach i zieloną koszulkę z postawionym kołnierzem. Był niewiarygodnie podobny do swojej siostry, Etapu Pierwszego czy, jak kto woli, Śmierci. Jedyną różnicą było to, że jego oczy były białe. Zupełnie czyste. Bez jednej nawet plamki. Na czole również miał znamię. Słońce. Nie skrzyło się on tak jak u dziewczynki. Emanowało jednak dziwną energią.

- Jesteś Etapem Drugim? – Zapytałam zdławionym głosem. Pokiwał twierdząco głową.

- Na imię mi Życie. – Uśmiechnął się.

- Twoja siostra tak szybko mi tego nie zdradziła.

- Ona lubi gry. W końcu to Śmierć – mogłabym przysiąc, że zobaczyłam wesołe iskry w jego oczach. A przecież nie miał źrenic. – To zjawisko samo w sobie dość monotonne, nie sądzisz? Dlatego ona bawi się z zagadki i tajemnice. Wtedy nie nudzi się tak szybko. Ma okazję się zabawić. Zresztą to dlatego ludzi tak fascynują morderstwa – skłonił głowę w moją stronę. Miałam ochotę odwrócić wzrok – dodają pikanterii całemu zjawisku, jakim jest śmierć. Pięknemu i przerażającemu.

- Kazałeś mi długo czekać – warknęłam. Miałam nadzieje, że mi odpowie. Był dużo bardziej rozmowny niż swoja siostra.

- Wybacz – uśmiechnął się przepraszająco, jednak ja wiedziałam, że nic go to nie obchodziło.

- Co teraz? – Westchnęłam z trwogą. Bałam się.

- Zdaje się, że moja siostrzyczka nic ci nie wytłumaczyła, co?

- Nic a nic – spojrzałam na niego znacząco.

- Dobrze. Więc zacznijmy od początku. Przyszłaś tu, żeby nasz guru podał ci odpowiedz na Twoje pytania. Rzecz jasna chodzi o nieśmiertelność. Żeby jednak zadać te pytania musisz być godny. Godny i życia, i śmierci. Pierwszy Etap polega na udowodnieniu tego, że jesteś godny śmierci. Osoby słabe nie mogą być uświadomione. Najłatwiejszym sposobem wykazania tego, że jesteś godna śmierci jest morderstwo. Zabójstwo niewinnego. Wielu ludzi polega na tym etapie. Nie są w stanie odebrać życia istocie tak nieskalanej jak niemowlę. Nawet ty, która już tyle razy odbierała życie niewinnym, nie byłaś w stanie z zimną krwią zabić to dziecko. Przeszłaś próbę pozytywnie nie tylko dlatego, że zabiłaś ale dlatego, że zrobiłaś to w dość humanitarny sposób – na jego twarzy pojawiła się frustracja połączona z sarkazmem. – Tak więc wykazałaś, że jesteś godna, by umrzeć, bowiem nie ma rzeczy bardziej odrażającej niż mord na istocie nieskalanej.  Jest to tak zwana próba ciała.

- Więc teraz czeka mnie próba umysłu? – Zapytałam, oddychając z nadzieją. Żadnych więcej mordów… Teraz Siellum musiała odejść.

- W pewnym sensie. Zadanie jest proste a zaraz trudniejsze od pozostałego, bowiem teraz musisz udowodnić, że jesteś godna życia. Nawet nie tego wiecznego, po prostu ludzkiego życia.

- Jak?

- Poprzez walkę z własnymi demonami.

- Trochę ich jest – warknęłam sarkastycznie.

- Zdaje mi się, że będzie to dość nietypowa walka – podekscytowanie chłopca rosło. Jakże różna była siostra od barta. Ona poważna, małomówna i opanowana. On natomiast był gadatliwy, wesoły i skoczny.

- Dlaczego nietypowa?

- Bo ty jesteś nietypowa. Po raz pierwszy będziesz musiała pogodzić się z tym, że nie masz przy sobie Lady Siellum. Chce poznać życie Izabelle Rosalie Diany Sekker. Nikogo więcej.

- To nic o mnie nie wiesz?

- Wiem więcej, niż ty sama wiesz o sobie.

- Co to znaczy?

- To znaczy, że nieświadomie znalazłaś się w kręgu wielkiej zbrodni. Ale to strasznej…. – Złowrogo zniżył głos – Jednak zemsta ma być słodka niczym mód. Dla obu stron.

- Jaka zemsta?

- Widzisz… Całkowicie nieprzypadkowo los wybrał na Twojego towarzysza Stevena Johnsona. Choć jest on najmniej ważnym elementem układanki, to od niego najłatwiej wszytko wytłumaczyć. Czy wiesz koło kogo się trzyma w gronie Śmierciożerców?

- Charlie – wyszeptałam.  

- O tak… Pan Russel stał się dla niego przyjacielem. A także przyczynił się do zagoszczenia w jego sercu miłości. Czy wiesz, kto jest jej obiektem?

- Mam nadzieje, że nie Charlie – wzdrygnęłam się.

- Nie – Życie uśmiechnęło się – jest nim bliska przyjaciółka pana Russela, Florence.

- Wiem, która to. Śliczna, zimna blondynka. – W myślach przywołałam jej obraz. Delikatne rysy twarzy. Stalowe oczy. Płonął w nich żar, choć można byłoby pomyśleć, że są martwe – Jak bliska to przyjaciółka Charliego? – To pytanie wyrwało mi się nieprzemyślanie. Biorąc pod uwagę moją bieżącą sytuacje było wręcz irracjonalne.   

- To jednak z dwóch osób, na których najbardziej mu zależało. – Ta odpowiedź tak naprawdę nie była na moje pytanie. Oboje to wiedzieliśmy. Postanowiłam jednak nie drążyć tematu i iść do przodu.

- Z dwóch?

- Tak. Zacznijmy jednak od tego, że nasza urocza Florence naprawdę nazywa się Alice Florence Therese la Mattrie z domu de Volie. Jest pierwszym dzieckiem Cecillie i Raphaela de Volie. Rok po jej narodzinach na świat przyszła Eve Madelaine Charlotte de Volie.

- Co za różnica?

- Twoja arogancja mnie przeraża. – Westchnęło Życie – Otóż ta dziewczyna została w bardzo okrutny sposób zamordowana. A trzeba dodać, że obie miały jedyny kontakt z magia w postaci pana Russela.

- Mugolki?

- Tak.

- Jak więc Florence trafiła do grona zwolenników Toma? – Zdziwiłam się.

- To proste. Docieramy do owego kręgu. To Riddle był dobrze zorganizowanym chłopcem ogarniętym chęcią zemsty na rodzinie, jeśli mogę użyć takiego słowa. Jego biologiczny ojciec nigdy nie kochał jego matki. Jedyne, co skłoniło go do małżeństwa to czary. Nigdy nie doczekał narodzin syna. Nie chciał go. Był przekonany, że jest w stanie spłodzić wiele potomstwa z kobietą, którą kocha. W istocie mięli oni jednego syna.

- To znaczy, że Tom ma brata?

- To chyba najlepsze określenie. Biologicznie rzecz biorąc tak, ma brata. Chłopak jednak wyrzekł się magii. Co jest chyba rodzinnie, wychowywał się w rodzinie zastępczej. Cecillie nie chciała się nim opiekować, jako iż było to dziecko nieślubne. Tego samego roku wyszła za mąż. W ciągu następnych dwóch lat urodziła dwie córki.

- Alice i Eve de Volie.

- Bystra jesteś. – Pochwalił. – Dziewczyny wychowywane były, jako zwykłe mugolaki. Zresztą, co się dziwić, skoro żadne z ich rodziców nie miało magicznej mocy. Jednak były to przyrodnie siostry dziedzica Slytherina. W lini bocznej były z nim spokrewnione, dlatego w dniu swoich 11 urodzin każda dostała list z Hogwartu. Na żaden jednak nie odpowiedziała. Świat magii znany im był tylko z opowieści przyjaciela.

- Czy Tom wie?

- O tak… możesz sobie wyobrazić, w jaką furie wpadł, gdy się dowiedział o dwóch siostrach. Przyrodnich, bo przyrodnich, ale jednak.  Wiesz, w jaki sposób wyeliminował rodzinę. Bez żadnych skrupułów zamordował Eve.  Następnie męża Alice i ich małe dziecko.

- Dlaczego jej jeszcze nie zabił?

- Musisz się go zapytać – to wszystko nie mieściło mi się w głowie. Tom ma siostrę? To było tak irracjonalne, że chciałam wybuchnąć gromkim śmiechem.

- Dlaczego mi to mówisz?

- Bo te osoby kręcą się wokoło twojego przeznaczenia.  

- Nawet ich nie znam! – Krzyknęłam.

- Spotkałaś każdego. Z każdym rozmawiałaś.

- Ta cała Eve nie żyje!

- Dokładnie. Więc nie szukaj odpowiedzi wśród żywych tylko wśród tych, którzy chodzą po tym świecie martwi.

- Duchy…  - wyszeptałam.

- O tak… dusze zmarłych – Życie westchnęło. – Czy domyślasz się już, gdzie spotkałaś Eve? – Zapytał, po czym odszedł. Zawołałam go, ale nie odpowiedział. Nie zareagował. Zostawił mnie samą. Z historią bez zakończenia. Z misją bez planu. Z zadaniem bez wypowiedzenia go na głos.

- Bianko… - wyszeptałam. Tym razem pojawiła się. Po jej srebrnych policzkach pociekły stróżki łez. Patrząc na nią przypomniałam sobie, jak Voldemort złożył mi na ołtarzu pierwszą ofiarę. Pierwsze ciało, które dostałam.

Eve Madelaine Charlotte de Volie.

         Piękna, martwa dziewczyna z twarzą anioła, ubrana w białą szatę. Puste oczy, w których odbijała się jedynie moja twarz. Ciało ułożone jak do snu. Śmiech Czarnego Pana przeplatany z krzykiem chłopaka, który znalazł ciało. Jego niewinne dłonie splamione jej krwią. Łkanie kobiety stojącej obok. Szept „ciociu” wydobywający się z gardła kilkuletniej dziewczynki. I oni – niewidoczni dla załamanej rodziny.

- To ty jesteś Eve… - z lekka oskarżycielsko powiedziałam do Bianki. Tamta tylko smutno pokiwał głową. Jej małe usta ułożyły się w jedno imię. Charlie… Kochała go, byłam tego pewna. On również ją kochał. Byli ze sobą blisko.  Zrozumiałam, że Eve została Aniołem Stróżem. Jednak nie moim. Alice i Charliego. Kochała ich tak bardzo, iż nie godziła się na życie w raju. Pozostała na Ziemi jako dusza, aby towarzyszyć dwóm najbliższym sobie osobą.  Zrozumiałam już, jaką nieśmiertelność miał na myśli Starzec. Eve była nieśmiertelna. Miała pozostać z tymi, których kochała. A potem odejść do krainy wiecznego szczęścia.  Czy to było całym przepisem? Miłość?

         Prychnęłam w myślach. Co miałam oznajmić Lordowi Voldemortowi? Że aby stać się nieśmiertelnym musi pokochać kogoś miłością czystą i  nieskalaną? Zabije mnie od razu. Nie tego oczekiwał. Moje wiadomości mu się nie spodobają. Wiedziałam już, że Śmierć i Życie byli wysłannikami Starca. Zdałam sobie sprawę, że zabiłam go, bo przeszłam przez ten Etap. Poznałam odpowiedzi na dręczące mnie pytania. Ale w myślach miałam jedno zdanie: jak mu to powiedzieć?  Znałam już swój los. Wiedziałam, że mój powrót będzie dniem mojej śmierci.

         I wtedy zrobiłam coś, czego jeszcze nigdy w życiu nie dokonałam. Czego nigdy nie doświadczyłam. Wyrzuty sumienia dały o sobie znać. Czułam, że Lady Siellum to już przeszłość. Że Izabelle zaczyna dominować.

- Przepraszam Cię – załkałam. – Tak mi wstyd. Tak mi przykro.

         Mówiłam w agonii. Nie potrafiłam znaleźć słów. Nie byłam przyzwyczajona do takich zachowań. Moje serce cierpiało. Czułam jak pulsuje. Moja połatana dusza na nowo się porozrywała. Potem jednak znów zaczęła zlepiać się w całość. A ja czułam, że w moje piersi znów tchnie się życie. Moja dusza doznawała oczyszczenia. Upadłam.

*

         Wielu mogłoby powiedzieć, że Etap Drugi był łatwiejszy. Mniej okrutny, tu się zgodzę.  Jednak ja potrafiłam zbajać bez skrupułów. Z kolei słowa „proszę”, „przepraszam” i „dziękuje” nie przechodziły mi przez gardło. Wtedy użyłam go po raz pierwszy. Moja dusza doznawała ukojenia. Wręcz czułam zmiany, jakie we mnie zachodziły. Izabelle zaczęła wygrywać. Dominować. Zyskała całkowitą przewagę. Lady odeszła gdzieś w ciemny kąt. A ja nareszcie czułam się wolna. Niezależna. Tak naprawdę Etap Drugi trwa do dziś. Jego konsekwencje przyczepiły się do mnie i wciąż siedzą mi na plecach. Próbuje znaleźć odpowiedzi na nurtując mnie pytania. Próbuje zrozumieć cała tą irracjonalną sytuację. Jednak nie potrafię pogodzić się z tym, że zostałam wciągnięta w zemstę na osobie, którą kochałam równocześnie jej nienawidząc.

Izabelle

_______________________________________________

Witajcie kochani!

Boże, jak dawno się nie widzieliśmy!

Jak wiedziecie, przeniosłam bloga. Tłumaczyć chyba się nie muszę – wielu z was zrobiło to samo. Przy okazji będziecie musieli poczekać na przenosiny Jamesa. Mam już rozdział, ale nie dało się go opublikować. Musicie poczekać. Dacie radę, nie?

Post jest dla mnie ważny. Długo myślałam nad Etapem Drugim. Nie chciałam, aby był tak brutalny jak Pierwszy. Życie i Śmierć wydały mi się odpowiednią przyczyną przemiany Izabelle. Chyba dopiero teraz zacznie się prawdziwa akcja. Dowiecie się, dlaczego Izabel mówi, że ostatni raz jest zwiastunem śmierci. Swojej własnej.

NOWA ZAPOWIEDŹ – ZAPRASZAM!

To chyba tyle od Joy.

Co się jednak tyczy Agnieszki.

Wycieczka do Włoch ja odmieniła. Egzaminy zdała na poziomie co najmniej zadawalającym. Dziś, dokładnie o czwartej na ranem, dowiedziała się, że dostała się do swojej wymarzonej szkoły. Czyli innymi słowy jest na dobrej drodze do samorealizacji. Dodatkowo pozbyła się pewnego kłopotu oraz zyskała dwójkę wspaniałych przyjaciół. Może skrócić to do tego, że jest szczęśliwa.  

_______________________________________________

     Dedykacja dla Mai. Osoby, która ostatnio zyskała nowy status w mojej hierarchii. Pewnie też za pana Surykatkę, który, jakby na to nie patrzeć, zrobił z nas przyjaciółki ^^